NABOŻEŃSTWO DO ŚWIĘTEGO SZARBELA
według wschodniego rytu maronickiego (Kościół Katolicki) 

"Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!" (1 Krl. 19,11)

O, Panie, możemy sobie wyobrazić, że te słowa które wypowiedziałeś do Eliasza, wyszeptałeś także Twojemu umiłowanemu słudze, a naszemu Patronowi, św. Szarbelowi.

Wszechmocny Panie nieba i ziemi, możemy wyobrazić sobie jak objawiłeś swoją chwałę św. Szarbelowi, podobnie jak to uczyniłeś wobec Eliasza, że mógłbyś przenosić góry, kruszyć skały Twoim wichrem, ogniem i trzęsieniem ziemi. Ale wiemy też, że możesz objawić się jak delikatny wietrzyk. Panie Boże, pomóż nam przezwyciężyć hałas tego świata, tak abyśmy – podobnie jak św. Eliasz i św. Szarbel mogli usłyszeć Twój delikatny szept w naszym życiu. Eliasz został wezwany na górę i tam spotkał Ciebie.

O, Panie, zostało nam to objawione przez Świętą Matkę Kościół jak również przez Twoje wierne sługi, że Twój umiłowany Szarbel również spotkał Ciebie na górze. Miał tylko dwóch towarzyszy w swoim domku na górze; Syna Bożego, którego doświadczał w Piśmie świętym i Eucharystii oraz naszą błogosławioną Matkę Maryję.

W bojaźni Bożej Eliasz zakrył twarz swoim płaszczem, gdy usłyszał Twój głos, o Panie. Święty Szarbel stawał przed Twoim Obliczem ukrytym w Najświętszym Sakramencie. Lecz o, Panie, czy dziecko może się lękać swojej matki a tym bardziej swojego Boga i Zbawiciela, który raczył przyjść na ziemię poprzez niegodne ręce kapłana i zamieszkać na zawsze pośród swoich braci w Najświętszym Sakramencie nazywając nas swoimi przyjaciółmi? Poprzez przykład św. Szarbela mówisz do nas Panie, przypominając nam swoje słowa: „ Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” (J 15,15).

O, Panie, dziękujemy Ci, że dajesz nam się poznać przez Twoją obecność w Eucharystii, przez Twój Święty Kościół oraz Pismo Święte, Twoją Najświętszą Matkę, Aniołów i Świętych, a szczególnie przez postać św. Szarbela, którego czcimy ze względu na jego służbę wobec Ciebie. Modlimy się za jego wstawiennictwem, abyśmy wzrastali w świętości i bliskości z Tobą, aż staniemy twarzą twarz w wiecznej chwale Nieba. Amen.

Znak ognia

Maj 29, 2017 ks. Mieczysław Piotrowski

Raymond Nader, dyrektor libańskiej telewizji katolickiej Tele-Lumiere (www.telelumiere.com), od dziecka fascynował się tajemnicą Boga. Jako student próbował znaleźć naukowe wytłumaczenie aktu stworzenia, stawiał sobie najtrudniejsze teologiczne pytania dotyczące tajemnicy naszego zbawienia w śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa, misterium Eucharystii, Trójcy Świętej i innych zagadnień. Szukał na nie odpowiedzi nie tylko poprzez czytanie dzieł teologicznych, ale również w wytrwałej, codziennej modlitwie i kontemplacji.

Po zawarciu sakramentu małżeństwa i przyjściu na świat dzieci wzmożone obowiązki rodzinne w połączeniu z pracą zawodową, nie pozwalały mu poświęcać tyle czasu na życie wewnętrzne, co poprzednio.

Nader wpadł jednak  na bardzo oryginalny pomysł – kilka razy w ciągu roku wyjeżdżał do pobliskich klasztorów na całonocną modlitwę. Brał ze sobą Biblię oraz świece, aby wsłuchiwać się w głos Boga i w kontemplacji szukać Jego Oblicza. O godz. 22 żegnał się z żoną i dziećmi i jechał do wybranego eremu, aby tam w absolutnej ciszy rozważać teksty Pisma św. i modlić się przez całą noc. Dopiero nad ranem wracał do domu.

9 listopada 1994 r., w wigilię swoich 33. urodzin, Raymond Nader wybrał się do eremu Annaya (1350 m n.p.m.), gdzie św. Charbel Makhlouf spędził ostatnie 23 lata swojego życia sam na sam z Bogiem, osiągając szczyty świętości. Patrząc na rozgwieżdżone niebo, Raymond uświadomił sobie, że w konfrontacji z ogromem wszechświata z miliardami gwiazd i galaktyk nasza Ziemia jest nic nie znaczącą kruszyną – a cóż dopiero on sam. W jego głowie pojawiły się pytania:

„Jaka jest moja rola w tym świecie? Czy rzeczywiście, jako istota rozumna i wolna, jestem dla Boga ważniejszy od całego materialnego wszechświata?”.

Zdawał sobie sprawę, że jeżeli może zaistnieć relacja miłości między człowiekiem a Bogiem, to każdy z nich musi odgrywać w niej bardzo ważną rolę. W przeciwnym razie nic już wtedy nie miałoby sensu. Ogarnięty tymi myślami ukląkł, zapalił pięć świec, ustawiając je w formie krzyża, i zaczął czytać oraz medytować przypowieść o talentach z Ewangelii wg św. Mateusza (25, 14-30).

Było dotkliwie zimno i zbliżała się północ. W pewnym momencie Raymond poczuł podmuch gorącego wiatru; w miarę upływu czasu jego siła i temperatura wzrosła do tego stopnia, że był zmuszony zdjąć z siebie nie tylko kurtkę, ale również sweter i koszulę. Uświadomił sobie, że to zjawisko tropikalnej wichury w listopadzie jest czymś niespotykanym. Równocześnie ze zdziwieniem stwierdził, że podmuchy wiatru zginały konary drzew, ale w niewytłumaczalny sposób omijały świece, które spokojnie paliły się dalej. Nie znajdował logicznego wytłumaczenia dla tego wszystkiego, co się wokół niego działo.

W pewnym momencie utracił zmysłowy kontakt z rzeczywistością i znalazł się w innym jej wymiarze. Tak opowiadał o tym niezwykłym doświadczeniu w jednym z programów libańskiej telewizji LBC:

„Znalazłem się w innym świecie, którego piękno trudno wyrazić słowami. Zostałem ogarnięty tajemniczym światłem i obecnością całkowicie bezinteresownej, czystej Miłości, która utrzymuje wszystko w istnieniu. Zrozumiałem: jest to jeden Bóg w trzech Osobach. Straciłem zmysłowy kontakt z materialnym światem, ale zdobyłem inny rodzaj poznania, widziałem i słyszałem w inny sposób – pełniejszy, duchowy.

Kontemplowałem cudowną światłość, tak niesamowicie zachwycającą, że nie jestem w stanie słowami opisać tego doświadczenia. To światło objawiało i równocześnie zakrywało obecność niewidzialnego Boga. Stało się dla mnie oczywiste, że istnieje tylko Bóg, który jest miłością, i tylko On jest jedynym źródłem istnienia. Owo tajemnicze duchowe światło przewyższało tysiące razy światło słońca, które w porównaniu z nim wydawało się światełkiem świecy. Światło to pomimo swojego ogromu było przyjazne, niosło ze sobą słodycz miłości, radość i pokój. Nie można patrzeć w słońce gołym okiem, natomiast w to boskie światło można było patrzeć bez przerwy, nie tracąc zachwytu nad jego fascynującym pięknem.

Światło to miało krystaliczny kolor. Otaczało mnie i równocześnie przenikało, wypływało nie z jednego punktu, lecz ze wszystkich stron. Zdumiony i zachwycony pytałem się siebie: »czy nie jest to sen?«. Jednak Obecność odpowiedziała mi: »Nie, to nie jest sen. Dopiero teraz jesteś w pełni świadomy i trzeźwy«. Odpowiedź była jasna i zrozumiała, dotarła do mnie bez słów i jakiegokolwiek dźwięku. Zacząłem dalej pytać: »Kim jesteś? Gdzie ja jestem?«. Odpowiedź była natychmiastowa: »Ja jestem i jestem wszędzie«. Wtedy dotarło do mnie przesłanie: »To Ja jestem Miłością, której doświadczasz«. A więc to Bóg w Trójcy jedyny jest Miłością, którą Bóg-Człowiek Jezus Chrystus nam objawił w tajemnicy swojej śmierci i Zmartwychwstania i którą pragnie obdarować każdego człowieka.

Stało się dla mnie oczywiste, że Bóg w Trójcy jedyny zna wszystkie moje myśli i kocha mnie bezinteresowną miłością, ofiarowując mi swoje nieskończone miłosierdzie, aby podnosić mnie z każdego upadku i przebaczać wszystkie moje grzechy. Boża miłość napełniała mnie niewypowiedzianym szczęściem i pokojem. Dopiero w jej świetle poznałem całą moją niedojrzałość, grzeszność, egoizm i równocześnie pewność, że tylko wtedy będę dojrzewał do miłości, gdy pozwolę Chrystusowi, aby prowadził mnie w codziennym życiu i pomagał mi zwalczać moje wady.

W pewnym momencie zauważyłem, że to moje doświadczenie obecności Boga i tajemniczego światła zaczęło zanikać. Jednocześnie pojawił się we mnie lęk, że utracę świadomość i życie. Dlatego zacząłem się modlić: »Proszę Cię, Panie, nie odchodź, zabierz mnie ze sobą«. Wtedy Pan  – jestem przekonany, że był to Jezus Chrystus – dał mi do zrozumienia, że zawsze jest i nieustannie będzie ze mną.

Moje zmysły zaczęły na nowo funkcjonować, odzyskałem słuch i zdolność widzenia. Miałem jednak wrażenie, jakbym na nowo został uwięziony w ciele. Z powodu przenikliwego zimna musiałem się natychmiast ubrać. Uświadomiłem sobie, że od momentu kiedy rozpocząłem modlitwę, minęły już cztery godziny; świece całkowicie się wypaliły, a mnie się zdawało, że trwało to wszystko tylko jedną chwilę. Nie mogłem znaleźć żadnego logicznego wytłumaczenia dla tego, co się wydarzyło. Wstałem, wziąłem Biblię i poszedłem do samochodu.

Kiedy przechodziłem obok figury św. Charbela, która stała na dziedzińcu klasztornym, nagle poczułem w lewej ręce silny ból. Moje ramię stawało się coraz gorętsze. Dopiero w samochodzie podwinąłem rękaw, aby sprawdzić, co się stało. Wtedy ze zdumieniem zauważyłem na swojej skórze wyraźny odcisk pięciu palców, jakbym został przypalony czyjąś gorącą dłonią. Po jakimś czasie znamię to przestało mnie boleć, odczuwałem tylko ciepło w tym miejscu. Nadal jednak nie mogłem zrozumieć, w jaki sposób te pięć palców odcisnęło się na moim ramieniu.

Pokazałem ten znak swojej żonie, aby się upewnić, że nie jest to tylko jakieś moje przywidzenie. W końcu zrozumiałem, że w ten sposób św. Charbel dał mi jasne potwierdzenie autentyczności mojego doświadczenia w eremie Annaya w nocy z 9 na 10 listopada 1994 r. – że nie był to sen lub jakieś moje urojenie. Udałem się wówczas do arcybiskupa Bejrutu Abiego Nadera i opowiedziałem mu o wszystkim. Po wysłuchaniu mnie biskup polecił lekarzom, aby zbadali ten tajemniczy odcisk na moim ramieniu”.

Specjaliści różnych dziedzin medycyny badali rękę Raymonda Nadera. Był wśród nich również sławny libański chirurg – dr Nabil Hokayem, który potwierdził, że ów odcisk pięciu palców na ramieniu Raymonda to ślad po oparzeniu II i III stopnia, a jego przyczyna jest nieznana. Również nie znaleziono medycznego wytłumaczenia na to, dlaczego oparzelina po kilku minutach w ogóle przestała boleć, czemu nie pojawiła się na niej żadna infekcja oraz dlaczego była ona czerwonego koloru (oparzenia mają zwykle barwę szarą albo czarną). Lekarze ponadto stwierdzili, że rana się nie zabliźniała, tak jak każda rana skóry. Fakt ten wykluczał hipotezę celowego zadrapania.

Na skórze ramienia Raymonda widać było wyraźnie przypalenie pięciu palców. Nader jest przekonany, że to św. Charbel odcisnął na nim swoją rękę, aby dać mu pewność, że jego doświadczenie obecności Boga było tak realne, jak znak na jego ramieniu. Rany te całkowicie zniknęły po pięciu dniach, nie pozostawiając żadnych blizn.

W lipcu 1995 r., w dniu liturgicznego wspomnienia św. Charbela, podczas procesji w klasztorze Annaya obok Raymonda pojawił się wiekowy mnich z kapturem na głowie. Nader nie widział jego twarzy, ale usłyszał wewnętrzny głos, który przekazał mu pierwsze orędzie św. Charbela. Po skończonym przekazie zakonnik zniknął, a Nader poczuł na swoim ramieniu taki sam ból jak pamiętnego 9 listopada 1994 r.

Okazało się, że na nowo, w tym samym miejscu co poprzednio, pojawiła się na jego ręce oparzelina w kształcie dłoni. Raymond zrozumiał, że jest to znak od Świętego Pustelnika. Od tej pory co pewien czas Nader otrzymuje od św. Charbela specjalne orędzie do przekazania ludziom. Za każdym razem orędziom tym towarzyszy pojawienie się odciśniętych palców na ramieniu Raymonda.

Orędzia owe są najpierw przekazywane do oceny władzom kościelnym, a dopiero później ludziom. Do ubiegłego roku zostały przekazane 22 orędzia św. Charbela. Wzywają one ludzi do powrotu do Boga oraz do tworzenia cywilizacji miłości przez modlitwę, pokutę i miłość bliźniego.

Oprac. ks. Mieczysław Piotrowski TChr

Wiara większa niż strach

Błażej Tobolski

Fot. B. Tobolski/PK

Jest Ojciec imiennikiem św. Charbela. Czy to popularne imię w Libanie?
– Imiona świętych są w ogóle popularne w Libanie, co wynika z naszej kultury. Imię maronickie powinno pochodzić od jakiegoś silnego świętego, bo potrzebujemy tej ich siły na co dzień. Nigdy nie było nam łatwo zmagać się ze skalistą ziemią naszego górzystego kraju i z przeciwnościami, jakie niosła nam historia. Dlatego popularnymi świętymi, od których bierzemy imiona, są np. prorok Eliasz, który przedstawiany jest z mieczem, czy św. Jerzy, który zabijał smoki. Natomiast imię Charbel, co znaczy Historia Boga, dopiero od niedawna zyskuje popularność. Jego kult tak naprawdę zaczął się szybko rozpowszechniać dopiero po beatyfikacji w 1965 r., bo wcześniejsze cuda nie były zaaprobowane przez Stolicę Apostolską. Teraz jest, jeśli można tak powiedzieć, bardzo popularny.
 
W czym w takim razie tkwi siła św. Charbela, który przecież nie był wojownikiem tylko mnichem?
– Rzeczywiście, jego życie było życiem zwyczajnego człowieka. I w tej zwyczajności jest nam bliski. Natomiast jego siła objawia się w tym, że kiedy usłyszał głos Boga: „Zostaw wszystko, idź za Chrystusem, aby wszystko otrzymać”, po prostu to zrobił.
 
Zaznaczył Ojciec, że św. Charbel jest obecnie bardzo popularnym świętym. Zakonnicy w Annaya, gdzie znajduje się jego grób, mają więc pewnie ręce pełne roboty?
– Nie narzekamy na brak zajęć, tym bardziej że do grobu św. Charbela pielgrzymuje co roku jakieś 4,5 mln osób.
 
4,5 mln!? To nieprawdopodobne! To o milion więcej pielgrzymów, niż przybywa co roku na naszą Jasną Górę. A Polska jest przecież zdecydowanie większym i ludniejszym krajem niż Liban.
 – Zdecydowanie. Liban ma jedynie 10,5 tys. km2 powierzchni i mieszka w nim obecnie ponad 3 mln Libańczyków. Szacuje się przy tym, że 14 mln moich rodaków żyje na emigracji, dosłownie na całym świecie. W samej Brazylii jest ich prawie 6 mln. I to libańscy emigranci stanowią najliczniejszą grupę pielgrzymów przybywających do Annaya. Natomiast drugą co do liczebności są Polacy. Nie ma miesiąca, żebyśmy nie gościli pielgrzymki z waszego kraju. Zazwyczaj trwają one kilka dni, ale prawie zawsze Polakom zależy na tym, aby być w Annaya 22. dnia miesiąca i uczestniczyć w uroczystej procesji odbywającej się wówczas z udziałem Nohad Al Chami.
 
Nohad to kobieta uzdrowiona w 1993 r. w cudowny sposób za wstawiennictwem św. Charbela, prawda?
– Dokładnie. Dziś ma 77 lat i mieszka w Byblos, kilkanaście kilometrów od Annaya. Kiedy dostała udaru mózgu z powodu niedrożności tętnicy szyjnej, a w konsekwencji paraliżu lewej połowy ciała, ona i jej rodzina modlili się za wstawiennictwem św. Charbela. 22 stycznia 1993 r. wieczorem córka natarła jej szyję ziemią pochodzącą z grobu świętego zmieszaną z jego olejem. W nocy Nohad przyśniło się, że zbliżają się do niej dwaj zakonnicy. Jeden z nich powiedział: „Jestem ojciec Charbel i przyszedłem cię zoperować”. Po chwili na swojej szyi poczuła ręce zakonnika i silny ból. Kiedy się obudziła, zorientowała się, że może się normalnie poruszać. Wstała więc z łóżka i w lustrze zobaczyła, że po obu stronach szyi ma zszyte rany o długości kilkunastu centymetrów. Po pewnym czasie ponownie we śnie ukazał jej się św. Charbel, mówiąc, że zostawił jej blizny, aby wszyscy mogli je zobaczyć, a szczególnie ci, którzy oddalili się od Boga i Kościoła. Polecił również kobiecie, aby każdego miesiąca w rocznicę uzdrowienia udawała się do klasztoru w Annaya na Mszę św. I tak robi, a dzień ten zawsze przyciąga rzesze pielgrzymów. 22 stycznia tego roku w sprawowanej u nas Mszy św. uczestniczyło 150 tys. osób, a w niedzielę przypadającą po tym dniu 200 tys. A trzeba pamiętać, że nie wszyscy pielgrzymi nawiedzający grób świętego i jego pustelnię biorą udział w Eucharystii, bo nie wszyscy są katolikami.
 
Z tego, co Ojciec mówi, wynika, że obecna napięta sytuacja na Bliskim Wschodzie nie zahamowała ruchu pielgrzymkowego. Czy kiedy wokół trwa wojna, w Libanie jest spokojnie?
– W Libanie patrzymy na całą tę sytuację nieco inaczej niż wy, Europejczycy. Tak naprawdę chrześcijanie na całym Bliskim Wschodzie, nie tylko w Libanie, nigdy nie żyli w pokoju. To, co się teraz u nas od kilku lat dzieje, to dla nas nic nowego. Tak było od wieków. Jako chrześcijanie dobrze wiemy, że sam Chrystus był prześladowany i umęczony na krzyżu. On dał nam przykład, jak żyć. Pokazał, że mamy podążać Jego śladami. Tak naprawdę więc chrześcijanie na Bliskim Wschodzie nie szukają pokoju. Chcemy żyć w wewnętrznym pokoju, a jest on możliwy do osiągnięcia jedynie w Bogu. Stąd w czasie wojen i prześladowań, jakie nas dotykały w ciągu wieków, nie myśleliśmy przede wszystkim o tym, żeby uciekać, dlatego, że takie właśnie życie rozumiemy jako życie wiarą.
Trzeba też przyznać, że teraz, w związku z kryzysem wywołanym przez Państwo Islamskie, sytuacja chrześcijan w Libanie jest o wiele lepsza niż w innych krajach tego regionu. Jesteśmy zresztą jedynym państwem na Bliskim Wschodzie, gdzie prezydentem jest chrześcijanin. Mamy wolność wyznawania naszej wiary i stąd w Libanie można zobaczyć liczne krzyże na wzgórzach, figury Matki Bożej czy świętych w wielu miejscach, a także usłyszeć bijące dzwony kościelne wzywające na nabożeństwa.
 
Sytuacja jednak się zmienia. Do Libanu przybywają bardzo liczni uchodźcy, którzy są przede wszystkim muzułmanami.
– Kwestia uchodźców także nie jest dla naszego państwa czymś nowym. W 1948 r., kiedy wojska izraelskie zajęły Palestynę, Palestyńczycy, którzy w większości byli muzułmanami, uciekli właśnie do Libanu. Ci muzułmanie, a było ich 700 tys., żyją w naszym państwie od ponad 60 lat. Teraz przyjęliśmy ponad 1,5 mln uciekinierów z Syrii. Oczywiście, mają oni wpływ na naszą ekonomię i funkcjonowanie państwa, ale nie jest to dla nas coś, do czego nie bylibyśmy przyzwyczajeni.
 
Państwo Islamskie podejmuje ciągłą ekspansję. Nie boicie się w związku z tym, że wolność religijna i swobodne wyznawanie wiary także w Libanie może się skończyć?
– Tak jak mówiłem, kryzys, którego obecnie doświadczamy, nie jest dla nas czymś nowym. Nie zaczęliśmy się więc bać teraz. Jako chrześcijanie zawsze żyliśmy w pewnym strachu, ale większa niż nasz strach jest nasza wiara. Wierzymy, że zwłaszcza w tych trudnych czasach nasz pokój pochodzi od Boga, a pośrednio od Maryi. W Libanie Maryja jest otaczana niezwykłą czcią i bardzo kochana. Wy, Polacy, powinniście to rozumieć. Tak jak wy macie swoją Matkę Bożą Częstochowską, tak my w Libanie mamy Matkę Bożą Libańską, która czuwa nad nami z narodowego sanktuarium w Harissie, do którego przybywają także muzułmanie. Również św. Charbel miał wielkie nabożeństwo do Matki Bożej. Zresztą nie tylko miłość do Maryi nas łączy. Wydaje mi się, że naszym narodom, pomimo oddalenia geograficznego, jest do siebie bardzo blisko. Polacy, tak jak Libańczycy, wiele wycierpieli w swojej historii. Bardzo rozpowszechniony jest też u nas kult Miłosierdzia Bożego, świętej siostry Faustyny i teraz także św. Jana Pawła II.
 
Wiara Ojca zdaje się iście libańska – jak skała. Ojciec jest jednak mnichem. A czy inni mieszkańcy Libanu też podchodzą w ten sposób do obecnego bliskowschodniego kryzysu?
– Przed dwoma laty, kiedy zaczynały się niepokoje, rządzący naszym krajem, wśród których są zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie, podjęli wraz z biskupami wspólną inicjatywę. Liban został poświęcony Najświętszemu Sercu Jezusa i Matce Bożej. A odbyło się to w ten sposób, że kapłan trzymając monstrancję z Najświętszym Sakramentem, latał helikopterem nad całym krajem, błogosławiąc go i kropiąc wodą święconą. Równocześnie patriarcha maronicki przewodniczył uroczystej Mszy św. z udziałem m.in. pary prezydenckiej. Podczas niej podkreślał, jak ważny jest Bóg, Maryja i święci w utrzymaniu wolności wyznawania wiary w Libanie. Czujemy się więc dobrze chronieni, silni wiarą, mimo wszystkich pojawiających się problemów. Wierzymy, że jeśli przetrwamy, to tylko dzięki Maryi i świętym.
 

O. Charbel Beiroutchy jest libańskim mnichem należącym do Kościoła maronickiego, jednego ze starożytnych Kościołów Wschodu obrządku katolickiego, który jako jedyny zachował łączność z Rzymem. Pełni również funkcję kustosza grobu św. Charbela znajdującego się przy klasztorze w Annaya w Libanie.
 
 

Św. Charbel urodził się w libańskiej wiosce Beqaakafra w 1828 r. Jako młody człowiek wstąpił do klasztoru w Annaya. W 1875 r. otrzymał od przełożonego pozwolenie na pobyt w eremie położonym na przeciwległym wzgórzu, gdzie spędził 23 lata. Zmarł w 1898 r. Po śmierci jego ciało nie uległo rozkładowi, co więcej, przez lata wydobywała się z niego oleista substancja o cudownych właściwościach nazywana olejem św. Charbela. Proces ten zakończył się dopiero z momentem jego beatyfikacji dokonanej przez papieża Pawła VI w 1965 r. Ten sam papież kanonizował go w 1977 r. Św. Charbel jest uważany za jednego z największych cudotwórców pośród świętych Kościoła. Obecnie zarejestrowano już ponad 20 tys. uzdrowień za jego wstawiennictwem.